وصال

حضرت موسی(علیه السلام) به شخصی برخورد که کور وکر بود و دست وپا نداشت؛ به یک تکه گوشت شبیه تر بود تا انسان . از اوپرسید حالت چطور است؟ یعنی دنیا را و ربّت را چگونه میبینی؟ چشم ندارم ، در نتیجه آنچه را خدا راضی نیست نمیبینم؛ گوش ندرام ، درنتیجه سخنی راکه خدا دوست ندارد نمی شنوم؛ پا ندارم ، درنتیجه به جایی که خدا راضی نیست نمی روم؛ دست ندارم، درنتیجه کاری را که خدا نمی پسندد نمی کنم و کسی را که خدا نمی خواهد بزنم نمی زنم . پس در همه ی عالم کسی نیست که حالش از خوبی به من برسد . موسی از معرفت و رضامندی وشاکر بودن او بسیار متعجب شد . ما هم سعی می کنیم کارهای خدا را با حسن ظن تعبیر خوب کنیم تا ان شاء الله به ارزش دادن ها و ندادن های خدا پی ببریم . شکر حقیقی هر نعمت ، درک ارزش آن نعمت است .